Wat is ze mooi he, deze haas. Ik zag haar in een kaartenrek in een winkel en het was alsof ik mezelf zag. Kleurrijk en in volle vaart, oren wapperend in de wind. Maar kijk eens naar haar ogen. Ze is bang. Heel bang. Om zomaar te gaan staan in dat grote open veld. Waar ze zo zichtbaar is voor alles en iedereen. En dus ook voor de vos, de wolf en de jager. 

Ik neem haar eens goed onder de loep, mijn angsthaas. En ik nodig jou uit dat ook te doen met de jouwe. Misschien ziet die er anders uit dan de mijne. Is het een bang vogeltje of een schijtluis?

Hoe dan ook: ik weet zeker dat jij er ook één hebt. Je bent immers een mens. En wij mensen hebben hele angstige kantjes. Allemaal. Onze verre niet-bange voorouders zijn namelijk allemaal opgegeten door tijgers en ander gespuis.  En uit de overblijvers, die voorzichtig en op hun hoede waren, daar kwamen wij uit voort. Angst heeft dus zeker een functie. Ze zorgt dat we oppassen en niet in zeven sloten tegelijk lopen. Maar als we erin blijven hangen, dan verlamt ze ons.

En ja, eerlijk is eerlijk, dat gebeurt mij soms. De ontmoeting met deze haas zette mij weer in beweging. Wat zet jou in beweging?