
Welkom !
Ik ben Pieternel Beuzekom, coach voor persoonlijk leiderschap. Ik bied jou ruimte om (eigen)wijze antwoorden te vinden op jouw vraagstukken. Nuchter en met humor help ik je om dieper te kijken en nieuwe kanten van jezelf te ontdekken. Zo werp je nieuw licht op jouw gewenste ontwikkeling.
Ook mijn eigen ontwikkeling staat nooit stil. Ik ben gewend om er steeds in te investeren. Zo start ik eind 2024 met de Coach-Practitioner opleiding bij GORT coaching. Om meteen aan de slag te kunnen met wat ik leer, bied ik jou een coachtraject aan tegen een laag tarief. Het traject 'Eigenwijze antwoorden' duurt 6 maanden en bestaat uit 5 gesprekken.
Ik ontvang je in het Coachhuis in Velp, of we spreken elkaar online.
Ben jij enthousiast geworden? Ik hoor graag van je!
Contact
Neem gerust contact met me op voor meer informatie of om kennis te maken.
pbeuzekom@gmail.com
0624967860
Je bent van harte welkom!
Locatie
Het Coachhuis
Emmastraat 24A
6881 SV Velp

Over Pieternel

De mannen aan de keukentafel
Ik groeide op, op een melkveehouderij. De tafel van onze woonkeuken zat heel vaak vol met mannen. Mijn vader, mijn opa, veehandelaren, hulpjes, leveranciers, de veearts, buurmannen, de meneer van de bank. Er was ruimte voor iedereen. Ideeën werden uitgewisseld en er werd gelachen. De sfeer was open-minded en alles kon gezegd worden. Ik zat erbij, keek en luisterde. Pas recent zag ik de gelijkenis met mijn werk als organisatieadviseur. Na mijn studie (Wageningen UR, TU Delft) startte ik als KAM-adviseur bij een aannemer. Weer om de tafel met de mannen, nu in de vergaderzaal of bouwkeet. Ik bleef 13 jaar werken in bouw en techniek, werd een volwassen adviseur en leidde talloze verandertrajecten en organisatietransities. Door steeds meer van mijn authentieke, creatieve, kwetsbare zelf te laten zien op de werkvloer, lukte het mij om precies die veilige, constructieve setting te creëren die nodig is voor verandering. Om deze vrouw te durven zijn in die mannenwereld heb ik een weg afgelegd. En die weg begint bij een andere herinnering....

Het meisje in het bos
Naast de boerderij was een houtwal. Er groeiden bomen en de bodem was ruig, met brandnetels en takken. Mijn zusjes en ik noemden dit 'het bos'. Zo nu en dan ging ik alleen naar het bos. Ik trok me terug uit het drukke gezin en speelde dat ik in het bos woonde, als een soort heks. Ik liep wat rond, zat op een boomstam en voelde me verbonden met de natuur en met mezelf.
Dit ben ik altijd blijven doen, ruimte maken voor mezelf en mijn innerlijke weg. Eerst vooral op momenten dat ik 'vastliep', zoals tijdens mijn studie of na de geboorte van mijn eerste kind. Wat ik eerder zag als vastlopen, zie ik nu als 'de bedoeling'. Juist de momenten waarop het moeilijk wordt, waar we te maken krijgen met falen, verlies, verveling of conflict, vormen de ingang voor groei. Dat is niet altijd makkelijk, maar absoluut de moeite waard. Ik zie dit als een levenslang proces dat mij volwassener, gelukkiger en hopelijk ook een beetje wijzer maakt. Een compleet mens met alles wat daarbij hoort. Meditatie vormt voor mij al jarenlang de basis van dat proces. Verder deed ik heel veel bikramyoga, een trainersopleiding, Jungiaanse analyse, systemisch werk, geweldloze communicatie, leiderschaps-trainingen en nog veel meer.
Wil jij meer ruimte maken voor jezelf en verder komen op jouw innerlijke weg? Neem contact met me op.
Over zeevanleven
Ik vind de zee een prachtige metafoor voor het leven. In het dagelijks leven bevinden we ons vaak aan de oppervlakte. Daar waar het golft en onrustig en woelig kan zijn. Maar wat als we een duik in de diepte nemen? De diepte van de zee symboliseert voor mij de innerlijke bron die alles wat leeft met elkaar verbindt. Vanuit contact met die bron van wijsheid kunnen we ons leven en leiderschap verdiepen en ontwikkelen.
Misverstand
Ik was te Cadzand aan het strand
Getuige van een misverstand
Toen ik twee golven hoorde spreken
Precies voordat ze zouden breken.
De ene riep: ‘Het is gedaan
Wij zullen hier te pletter slaan!’
De ander zei beslist: ‘Welnee
Je bent geen golf, je bent de zee.’
Hein Stufkens
